همکاری ملی دیگر یک شعار نیست؛ واقعیتی است که در میدان سیاست خود را اثبات کرد. پس از سالها سرکوب، دروغپراکنی و تخریب اعتماد عمومی توسط دستگاه امنیتی و تبلیغاتی جمهوری اسلامی، نیروهای ملی ایران با تکیه بر خرد سیاسی، انسجام عمل و تعهد به آزادی، توانستند جبههای واحد و قدرتمند را شکل دهند. این اتحاد نه بر اساس ایدئولوژیهای فرقهای یا مصلحتگراییهای مرسوم، بلکه با هدف سرنگونی جمهوری اسلامی و بازسازی یک ایران آزاد، سکولار و دموکراتیک پدید آمده است.
از دی ۹۶ تا امروز، تجربه خیزشهای خیابانی، زندان، تبعید، شکستها و مقاومتهای مدنی، نیروهای ملی ایران را آبدیده، منسجم و راسخ ساخته است. امروز دیگر دوران پراکندگی، بیاعتمادی و رقابتهای فرساینده به پایان رسیده است. برای نخستینبار پس از دههها، نیروهایی از طیفهای متنوع از چپ تا راست، از سکولار تا مذهبی، از نظامی تا استاد دانشگاه بر سر یک هدف تاریخی یعنی نجات ایران به اشتراک رسیدهاند.
گردهمایی مونیخ نه فقط یک نشست سیاسی، که نماد یک پیروزی اخلاقی و تاریخی بود. جایی که خاطره جاویدنامان، صدای زندانیان، آرمان نخبگان، و اشتیاق نسل جوان در کنار هم تجلی یافت. این اتحاد، نوری در دل تاریکیست؛ نقطهای آغازین برای ساختن آیندهای که در آن جمهوری اسلامی دیگر تنها گزینه ممکن نیست، بلکه تنها مانع باقیمانده در مسیر بازسازی ملی است.
ملیگرایان ایرانی امروز ثابت کردهاند که فراتر از صدور بیانیه و انتشار خبر، توانایی اقناع عمومی و اجماع سیاسی را دارند؛ اجماعی که بر پایه وطندوستی و ایرانگرایی بنا شده و هدف آن گردآوردن ایرانیان از طیفهای گوناگون، درون یک خیمه بزرگ ملی است. این همکاری نه یک ائتلاف موقت، بلکه تلاشی آگاهانه برای بازسازی وحدت ملی و سازماندهی بدیلی فراگیر در برابر جمهوری اسلامی است.
