در پایان سفر مونیخ و در راه ژنو برای سخنرانی در نشست حقوق بشر هستم. سفر دو روزه به مونیخ، هم شامل دیدارهایی با سیاستمداران و قانونگذاران غربی بود؛ هم گفتگو با رسانه‌های آلمانی؛ هم حضور در نشست همگرایی سازمان‌های ایرانگرا و آزادیخواه؛ هم گفتگو با خبرنگاران رسانه‌های فارسی‌زبان؛ و هم دیدار با گروهی از
آسیب‌دیدگان و زندانیان سیاسی انقلاب ملی ایران. خوشبختانه در نشست همگرایی مونیخ، نمایندگان سازمان‌های شرکت‌کننده توانستند در یک فرایند شفاف و در مقابل دیدگان میلیونها ایرانی، بر سر اصول و چارچوب همکاری به توافق و اجماع برسند و آغاز همکاری‌شان را اعلام عمومی کنند. این سازمانها اینک متعهد شده‌اند که پیرامون طرح‌های مشخص و پروژه‌های عملی با یکدیگر همکاری کنند و به مردم گزارش کار بدهند. این آغاز راه است و در به روی سازمان‌های دیگری که در این نشست حضور نداشتند اما می‌خواهند بخشی از راه‌حل باشند، باز خواهد بود. در همین ارتباط، از همه هم‌میهنان و چهره‌‌های مستقل و موثر در شبکه‌های اجتماعی می‌خواهم که از این ابتکار پشتیبانی کنند و اجازه تفرقه‌انگیزی را به آنهایی که خواهان موفقیت این اتحاد و همگرایی نیستند، ندهند. اما بعد از نشست همگرایی مونیخ، 
فرصتی دست داد تا با گروهی از آسیب‌دیدگان خیزش مهسا دیدار و گفتگو کنم؛ جوانانی که از جسم و جان‌شان در راه آزادی ایران مایه گذاشتند و حتی عضوی از بدن‌شان را در این راه از دست دادند، اما هم‌چنان عشق به ایران در گفتار و کردارشان موج می‌زند. آنها و دیگر آسیب‌دیدگانی که جای‌شان در این دیدار خالی بود، مثل فرزندانم هستند و باور دارم که آینده‌ای روشن در فردای ایران آزاد خواهند داشت. در پایان این بخش از سفر، می‌خواهم از همه هم‌میهنانی که از نقاط مختلف اروپا و آمریکا، و با وجود برف و سرمای زمستانی، به خیابان‌های مونیخ آمدند، اتحادشان را به نمایش گذاشتند، صدای ملت ایران
شدند، و پشتیبانی خود را از تلاش‌هایم نشان دادند، سپاسگزاری و قدردانی کنم. چنانکه پیش از این گفته‌ام توان من برآمده از قدرت شماست و اعتماد و حمایت شما بزرگترین سرمایه من است. هم‌چنین از انجمن غیرانتفاعی
برای حمایت‌های‌شان از آسیب‌دیدگان اعتراضات، و نیز میزبانی اجرایی نشست همگرایی مونیخ سپاسگزارم.
