ژاله آموزگار:
دریغ و هزار دریغ که در این سال‌ها آغوش ما جای امنی برای جوانان این سرزمین نشد. بسیاری از فرزندان نازنین و بااستعداد ما بنا به شرایطی ما را تنها گذاشتند. تعدادی از آنها در غربت درخشیدند و باعث سرافرازی ما شدند اما نتوانستیم شرایطی فراهم کنیم تا آنها بازگردند و دانسته‌هایشان را در راه ایران به کار گیرند.افسوس که فرزندان آنها فقط ایرانی تبارند. دعا و تلاش کنیم تا جوانان عزیز ما دوباره انگیزه بیابند تا اظهار نظر و اظهار وجود کنند. جایگاه آنها را به بی‌استعدادها نسپاریم. شعارهای ما فقط شعار نباشد و باید گفته‌های ما به عمل برسد.
پست قبلی
